2022 Aleksandra Bartczak – konserwator dzieł sztuki, Muzeum Narodowe w Warszawie
Metody pracy przyjęte przez Wodyńskiego wymagają od niego bezwzględnej uwagi, organizacji, logistyki oraz precyzji na poszczególnych etapach tworzenia. Ważna jest tu zarówno idea, sam proces formowania dzieła a także sposób, w jaki wybrzmiewać będzie na widzu. Wieloetapową pracę artysta zazwyczaj poprzedza wprawkami, szkicami i konceptami fizycznie rozrysowując każdy element. W zawodzie artysty istnieje jednak szereg rutynowych czynności, które z czasem mogą stać się monotonne i niewygodne dla samego twórcy. Dawni mistrzowie zatrudniali czeladników aby wykonywali wstępne założenia a nawet kończyli dzieła. Wodyński pragnie mieć całkowity wpływ na efekt realizacji. Niezwykle zaskakującą jest łatwość przechodzenia przez niego z jednego medium w inne, płynność tego przechodzenia oraz łączenia ze sobą. Z tego względu trudno jednoznacznie zaklasyfikować jego działania.
Artysta z subtelnym wyczuciem przemyca elementy malarstwa do świata instalacji czy wideo art do świata rzeźby nierzadko syntetyzując je w jednym obiekcie. Interdyscyplinatny charakter sztuki Wodyńskiego obejmuje wiele technik, od cyfrowych, multimedialnych po te klasyczne, bazujące na tajnikach twórców okresu renesansu i baroku. Ekspresyjne rzeźby w połączeniu ze współczesną elektroniką czy ekranami, na których wyświetlane zostają instalacje wideo nabierają kształtu hybryd wyznaczających nowe pola eksperymentów. W konsekwencji pracy artysty powstają unikalne i niepowtarzalne formy będące kondensacją jego idei totalności sztuki, przenikania się nawet jej pozornie sprzecznych dziedzin.